"ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΧΩΡΑ ΜΟΥ;"

«Γεννήθηκα τον Απρίλιο του 1981. Εδώ στην Αθήνα. Στο Μαιευτήριο «Αλεξάνδρα»... Οι γονείς μου ήρθαν στην Ελλάδα με σπουδαστική βίζα. Ο μπαμπάς μου σπούδασε Νομικά, η μητέρα μου Οικονομικά. Αν και πήραν πτυχίο, έκαναν δουλειές άσχετες. Ήρθαν από το Λάγκος, την πρωτεύουσα της Νιγηρίας. Δεν έχω πάει ποτέ. Οι εικόνες που έχω είναι από φωτογραφίες των γονέων και το Διαδίκτυο. Μεγάλωσα στην Πλ. Αμερικής. Τότε ήμασταν μόνο δύο οικογένειες Αφρικανών σε όλη τη γειτονιά. Μέναμε στο ισόγειο. Ήταν δύσκολα χρόνια. Θυμάμαι ότι οι γονείς μου ήταν επιφυλακτικοί. Δύσκολα με άφηναν να βγω έξω. Σαν να ήθελαν να με προστατέψουν από κάτι. Κάθε τόσο μου έλεγαν: «Νίκο πρόσεχε, δεν είσαι σαν τα άλλα τα παιδιά. Εσύ είσαι ξένος και αν γίνει καμιά στραβή, εσένα θα κοιτάξουν στραβά». Τεσσάρων χρονών πήγα στο νηπιαγωγείο. Πέρασα καλά γιατί ήμασταν μαζί με τον ξάδελφό μου τον Μανώλη. Είχαμε μια κοινή φίλη, τη Μαργαρίτα. Πολύ όμορφη. Ελληνίδα από μητέρα Ρωσίδα. Ήμασταν οι «ξένοι» του νηπιαγωγείου...

●●●

ΜΕΧΡΙ έξι χρονών, με τους γονείς μου μιλούσα αγγλικά και γιορουμπά (η γλώσσα της φυλής των γονιών μου). Όταν μπήκα στο δημοτικό σκεφτόμουν πρώτα στα αγγλικά ή στα γιορουμπά και μετά εκφραζόμουν στα ελληνικά. Περνούσα με άνεση από τη μια γλώσσα στην άλλη. Σαν να έμενα σε ένα σπίτι και να περνούσα από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Με τους γονείς μου άρχισα να μιλάω συνέχεια ελληνικά κοντά στην εφηβεία. Αγγλικά μιλάγαμε όταν κάναμε κάποια θεωρητική συζήτηση. Γιορουμπά όταν συζητούσαμε τα οικογενειακά ή όταν τσακωνόμασταν. Ελληνικά όταν ήμασταν ευδιάθετοι και χαλαροί. Είμαι τρίγλωσσος λοιπόν. Όχι, τετράγλωσσος. Αργότερα έμαθα και γαλλικά. Αποτελώ, βέβαια, εξαίρεση. Τα περισσότερα παιδιά Νιγηριανών μεταναστών που ξέρω, δεν γνωρίζουν γιορουμπά, επειδή δεν τα χρησιμοποιούν. Έχω κουλτούρα και νοοτροπία ελληνική. Την ίδια στιγμή έχω κρατήσει στοιχεία από την κουλτούρα των γονιών μου. Αυτό με βοηθάει, δεν ξέρω πώς να το εξηγώ, με φέρνει σε μια ισορροπία, συναισθηματικά και πνευματικά.

●●●

ΠΗΓΑ στο 605ο Δημοτικό Αθηνών. Στην Πλ. Αμερικής. Εκεί έχασα το κέφι μου. Αρχίζω και καταλαβαίνω ότι «μεγάλε είσαι διαφορετικός». Ήμουν το μόνο παιδί «ξένο» και μαύρο του σχολείου. Τι σημαίνει να νιώθεις διαφορετικός; Με μια φράση σημαίνει να είσαι πάντα στην τσίτα. Γιατί κάποιος θα πει κάτι για το χρώμα ή την καταγωγή σου. Θυμάμαι τον εαυτό μου στο δημοτικό μονίμως στην τσίτα. Ο θυμός ήταν το όπλο μου. Να με φοβάται οποιοσδήποτε προσπαθεί να με προσβάλει ή να με μειώσει. Το δημοτικό ήταν το πιο σκληρό κομμάτι της ζωής μου. Είχα μόνο δυο καλούς δασκάλους. Αν έμαθα κάτι, το οφείλω σε αυτούς. Θυμάμαι και μια κακή δασκάλα. Μας ρώτησε μια μέρα τι θέλουμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε. Όταν ήρθε η σειρά μου είπα ότι θέλω να γίνω δικηγόρος. Τα παιδιά συνήθως θέλουν να μοιάσουν στον μπαμπά τους. Γέλασε κυνικά και σχολίασε «σιγά μη γίνεις και δικηγόρος». Έχουν περάσει είκοσι χρόνια και το θυμάμαι σαν χθες.

●●●

ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ απελευθερώθηκα. Πήγα στο 41ο Γυμνάσιο Αθηνών, στην Πλ. Αμερικής.. Εκεί έκανα τις πρώτες πραγματικές παρέες. Άρχισα να «ξεχνάω» πως είμαι διαφορετικός. Όχι γιατί δεν υπήρχαν αυτοί που μου το θύμιζαν. Απλά κατάλαβα ότι κάποιος σε θέλει «διαφορετικό» επειδή θέλει να νιώσει ανώτερος. Είναι ένα παιχνίδι εξουσίας. Τότε εσύ ο «διαφορετικός» πρέπει να τον κοιτάξεις στα μάτια, χωρίς φόβο. Γιατί αύριο θα είσαι πάλι εκεί. Και πρέπει να μην είσαι με χαμηλό το κεφάλι. Πολλές φορές με βοηθούσε και η σωματική μου διάπλαση, ώστε αυτοί που δεν έπαιρναν από λόγια, να με φοβούνται αλλιώς. Ήμουν σκληρός σε όσους ήταν σκληροί μαζί μου. Και έβλεπα ότι έτσι αποκτούσα σεβασμό. Και όταν αποκτάς σεβασμό, αποκτάς και αυτοπεποίθηση... Στο λύκειο βελτιώθηκα θεαματικά στα μαθήματα. Χωρίς να πάω φροντιστήριο φυσικά. Δεν είχα αυτή τη δυνατότητα. Οι γονείς μου έδιναν πολύ μεγάλη σημασία στο σχολείο. Ήθελαν οπωσδήποτε να πάω στο πανεπιστήμιο...

●●●

ΜΕΤΑ το λύκειο ήρθε το χαστούκι το μεγάλο. Έδωσα Πανελλήνιες, πέρασα στο ΤΕΙ Αθήνας, Μηχανολογία Ιατρικών Οργάνων. Πέρασα στους πρώτους στη σχολή. Το πρώτο χαστούκι ήρθε όταν άκουγα τους συμμαθητές μου στο λύκειο να λένε: «Εμένα μου ήρθε το χαρτί, εσένα;». Τι είναι αυτό το χαρτί που πάει σε όλους και δεν έρχεται σε μένα, αναρωτιόμουν. Τότε πήγα στον δήμο και τους είπα: «Υπάρχει ένα χαρτί που πάει σε όλους και δεν έρχεται σε μένα». Μου εξήγησαν ότι ήταν το χαρτί για τη στρατιωτική θητεία. Ο υπάλληλος πρόσθεσε: «Εσύ μην περιμένεις χαρτί. Εσείς δεν γράφεστε στα δημοτολόγια». Εμείς, ποιοι είμαστε εμείς, αναρωτήθηκα. Το απώθησα όμως. Δεν ήθελα να το συνειδητοποιήσω και να το δεχτώ.

●●●

ΜΙΑ ΜΕΡΑ με σταμάτησαν στον δρόμο. Μου ζήτησαν τα χαρτιά. Δεν είχα. Όλοι οι φίλοι μου είχαν να δείξουν τις ταυτότητές τους. Εγώ τίποτα. Πήγα σπίτι αναστατωμένος. «Εγώ τι έχω να δείξω όταν μου ζητούν χαρτιά;» ρώτησα τους γονείς. Δεν ήξεραν τι να μου απαντήσουν. Το μόνο που μπορούσα να έχω επάνω μου ήταν η ληξιαρχική πράξη γέννησης, από το Μαιευτήριο «Αλεξάνδρα». Ήταν η ταυτότητά μου. Δεν μπορούσα να βγάλω καν νιγηριανό διαβατήριο. Έπρεπε να έχω τουλάχιστον πιστοποιητικό γέννησης. Δεν είχα. Δεν υπήρχε καν πρεσβεία της Νιγηρίας εδώ. Έγινα άπατρις...

●●●

ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΘΗΚΑ για μήνες. Τελικά κατάφερα να κάνω αίτηση για άδεια παραμονής στο Αλλοδαπών. Όταν πήγα εκεί, οι αστυνομικοί με έβλεπαν σαν να ήμουν εξωγήινος. Πώς είναι δυνατόν και δεν έχεις ελληνική ταυτότητα, μου έλεγαν! Έκανα αίτηση για άδεια παραμονής για ανθρωπιστικούς λόγους. Δεν προβλεπόταν τίποτα άλλο για την περίπτωσή μου. Μου έδωσαν έναν αριθμό πρωτοκόλλου. Χωρίς φωτογραφία, χωρίς όνομα. Αυτό ήμουν για το κράτος. Μέχρι που με σταμάτησαν μια μέρα για εξακρίβωση στοιχείων. Όταν τους έδειξα αυτό το χαρτί με πήγαν στο τμήμα. Στο Ακροπόλεως. Μου είπαν να περιμένω μέχρι να έρθει σήμα από τη Γενική Ασφάλεια. Πέρασε ολόκληρη μέρα και σήμα δεν ήρθε. Ο επόμενος διοικητής είπε να με κλείσουν μέσα. Έπαθα σοκ. Με έκλεισαν στο κελί με άλλους κρατούμενους. Κλεφτρόνια, τσαντάκηδες, τοξικομανείς. Ήμουν 19 χρονών. Ένιωθα φοβισμένος και ταπεινωμένος.

●●●

ΤΟ ΑΣΤΕΙΟ της υπόθεσης ήταν ότι υπήρχε ο καλός και ο κακός διοικητής. Όταν ερχόταν ο καλός με έβγαζαν από το κελί και καθόμουν σε ένα γραφείο. Όταν ερχόταν ο κακός με ξανάβαζαν στο κελί. Μέχρι που έπειτα από τρεις μέρες, ο καλός αποφάσισε να πάμε μαζί στη Γενική Ασφάλεια, να βρούμε τον φάκελό μου. Με έβαλαν σε ένα αυτοκίνητο, με συνοδεία, σαν υπόδικος. Θυμάμαι ότι κατεβήκαμε σε ένα υπόγειο και μετά βρεθήκαμε μπροστά σε ένα γραφείο γεμάτο συρτάρια και φακέλους. Έκαναν μόνο πέντε λεπτά να βρουν τον φάκελο! Με άφησαν ελεύθερο. Δεν ξεχνάω ότι ο καλός διοικητής μού ζήτησε συγγνώμη...

●●●

ΑΥΤΟ ΠΟΥ έγινε, μου άφησε μια τεράστια απογοήτευση. Μου έμεινε κυρίως ο φόβος της αδικίας. Ότι μπορεί να βρεθεί κάποιος πίσω από τα κάγκελα χωρίς να καταλάβει το πώς και το γιατί. Στην ηλικία που κάνεις τα πιο ωραία όνειρα εγώ πάλευα για χαρτιά. Έτρεχα να λύσω το πρόβλημα της άδειας παραμονής για να μη βρεθώ ξανά στο κελί. Πόσες ατελείωτες ώρες, μέρες, εβδομάδες έχω χάσει σε ουρές, δήμους, περιφέρειες. Τελικά την πήρα την κανονική άδεια. Έληξε δέκα μέρες μετά αφού την πήρα! Ξανά ουρές, μέρες χαμένες, ζωή χαμένη. Τι μου έχει μείνει; Η απορία. Γιατί το κάνουν αυτό;
Όλα αυτά μού έκοψαν τα φτερά. Είχα μια κάθετη πτώση στα μαθήματα. Ειδικά από τότε που ήθελα να πάω για Εrasmus. Με δέχτηκαν στο Ντάντι της Σκωτίας και δεν μπορούσα να πάω. Δεν είχα χαρτιά. Από τότε άρχισε αυτό που θα έλεγα «αποξένωση». Έγινα ξένος με το ζόρι. Έπρεπε να ψάξω να βρω τι είμαι. Αυτό συνεχίστηκε και συνεχίζεται ακόμα... Παρ΄ όλα αυτά δεν μασάω και συνεχίζω. Το μέλλον πώς το βλέπω; Σκληρή δουλειά και Κeep walking που λέει και η διαφήμιση... Πώς ένιωσα όταν άκουσα για το καινούργιο νομοσχέδιο; Ότι δεν μπορώ να φέρω πίσω όσα έχασα, αλλά από εδώ και πέρα το μέλλον είναι στα χέρια μου. Ότι μπορώ να προσφέρω στον εαυτό μου. Και στη χώρα μου. Ποια είναι η χώρα μου; Η Ελλάδα φυσικά...»

Κείμενο ενός παιδιού της Ελλάδας

Για την αντιγραφή, Παύλος Βελιτζέλος

Εγώ ελπίζω να τη βολέψω

─ Τι θα κάνατε αν κάποιος σάς στερούσε το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης;

─ … Χμμμμμ… Κατάληψη; Απεργία; Συλλαλητήριο; Κάτι δυναμικό, οπωσδήποτε… Αυτό δα μας έλειπε. Αυτό δε θα περάσει έτσι! Άντε, γιατί…

─ Καλά, καλά, μη θυμώνετε, μια υποθετική ερώτηση έκανα, για να περάσω ακριβώς στην επόμενη: γιατί καταργείτε μόνος σας το δικαίωμά σας στην ελεύθερη έκφραση;

─ …Χμμμμμ… Δεν το καταλαβαίνω αυτό, ποιος είπε ότι δεν εκφράζομαι ελεύθερα; Λέω ό,τι θέλω, για όποιον θέλω, όποτε θέλω…

─ Τότε, ποια είναι, ειλικρινά, η γνώμη σας για μένα;

─ … Χμμμμμ …

Ο παραπάνω φανταστικός διάλογος δείχνει πώς μπορεί η ελευθερία έκφρασης να αυτοπεριοριστεί, ασυνείδητα και αυτόματα, όταν οι κοινωνικές συμβάσεις το επιβάλλουν. Αν βάλουμε στη θέση αυτών των συνομιλητών τον εκπαιδευτικό (να ρωτά) και το μαθητή (να απαντά), τότε ο διάλογος δεν είναι καθόλου φανταστικός. Λίγο-πολύ το ίδιο ισχύει αν βάλουμε στη θέση των δύο συνομιλητών δύο εκπαιδευτικούς που συνυπηρετούν σ’ ένα σχολείο.

Στην πραγματικότητα μας ενοχλούν πολλά, πάρα πολλά, μέσα στο σχολείο, περισσότερα από όσα μας ικανοποιούν, τόσο τους εκπαιδευτικούς όσο και τους μαθητές και τους γονείς. Και δεν είναι μόνο αυτά για τα οποία ευθύνονται κάποιοι απόμακροι «άλλοι» (Διοίκηση, πολιτική εξουσία κτλ). Είναι και πολλά άλλα που συζητάμε καθημερινά, προβλήματα που εντοπίζουμε δίπλα, μέσα στο σχολείο, στην τοπική κοινωνία, στα πρόσωπα: μαθητές, εκπαιδευτικοί, γονείς…

Η πραγματικότητα είναι ότι περίπου κανείς δεν είναι ικανοποιημένος από κανέναν (πλην εξαιρέσεων). Αλλά και κανείς δε μιλάει (πάλι πλην εξαιρέσεων). Μόνο «μεταξύ μας».

Μεταξύ μας: οι μαθητές είναι αδιάφοροι και τεμπέληδες, αγράμματοι και ασεβείς…

Μεταξύ μας: οι γονείς είναι παράξενοι, όλο απαιτήσεις και αχάριστοι…

Μεταξύ μας: οι εκπαιδευτικοί είναι δημόσιοι υπάλληλοι που νοιάζονται μόνο για τα προνόμιά τους, δεν παράγουν κανένα εκπαιδευτικό αποτέλεσμα, επαναπαυμένοι στην ύπαρξη των φροντιστηρίων…

Πλην εξαιρέσεων, βέβαια, μην το ξεχνάμε, για να μην παρεξηγηθούμε κιόλας…

Όλα μεταξύ μας, μια ζωή αυτήν τη σχολική πραγματικότητα θυμάμαι. Δε συζητάμε ανοιχτά, δε συζητάμε τα δυσάρεστα ή, μάλλον, δε συζητάμε σχεδόν καθόλου. Βιαστικά, πάντα με την πίεση της «ύλης» μέσα στην τάξη, τυπικά πολλές φορές οι σύλλογοι διδασκόντων σ’ αυτήν την «παιδαγωγική συνεδρίαση» κάθε τετραμήνου, περιορισμένα και συνήθως σχετικά με τις εκδρομές οι μαθητές στις μηνιαίες συνεδριάσεις τους, μονότονα και πάντα σε σχέση με τις σχολικές επιδόσεις (καλός είναι… αλλά θέλει περισσότερο διάβασμα…) οι εκπαιδευτικοί με τους γονείς: αυτός είναι όλος κι όλος ο διάλογος που διεξάγεται στα πλαίσια μιας σχολικής κοινότητας. Και τα άλλα;

Οι σχέσεις μαθητών-εκπαιδευτικών, που κάποτε είναι προβληματικές;

Οι ελλείψεις και υστερήσεις του σχολείου; Των εκπαιδευτικών; Των μαθητών; Της τοπικής κοινωνίας; Οι κακές νοοτροπίες που υποβαθμίζουν έως και ευτελίζουν τη σχολική πράξη; Ο βραχνάς των φροντιστηρίων και το ασφυκτικό πρόγραμμα των μαθητών, που τους κάνει τους πιο δυστυχισμένους μαθητές στην Ευρώπη;

Αυτά «μεταξύ μας» και με τη μόνιμη επωδό «έτσι είναι το σύστημα», σε μια τυπική έκφραση της νεοελληνικής μοιρολατρίας, αυτής που οδηγεί τον καθένα μας στην επιλογή του ατομικού βολέματος: «να τελειώσω (εύκολα) το σχολείο και (πληρώνοντας φροντιστήρια) να σπουδάσω για να διεκδικήσω μια καλύτερη θέση στην αγορά εργασίας» είναι πάνω-κάτω η στρατηγική του μέσου μαθητή. «Να ανταποκριθώ στις τυπικές υποχρεώσεις μου, χωρίς συγκρούσεις» είναι η στρατηγική του μέσου εκπαιδευτικού ─ και πάει λέγοντας…

Α! Ξέχασα: είναι και οι κατ’ έθιμο επαναστατικές εκρήξεις του μαθητικού κινήματος, που μονότονα επαναλαμβάνονται κάθε Δεκέμβριο εδώ και πολλά χρόνια και που μάλλον μια ανάπαυλα διεκδικούν από αυτήν τη μίζερη σχολική ζωή παρά μια πραγματική αλλαγή ─ ή μήπως θα έδειχνε κάτι διαφορετικό ένας απολογισμός των καταλήψεων επί τόσα χρόνια;

Είναι και οι επίσης κατ’ έθιμο απεργιακές κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, μάλλον ως επαναστατική γυμναστική παρά ως ─ συνειδητή και με πίστη ─ διεκδίκηση μιας ποιότητας στην Εκπαίδευση.

Οι πραγματικές επαναστάσεις, άλλωστε, έχουν κόστος γι αυτόν που επαναστατεί κι όχι μόνο για τους άλλους, όπως έχει καθιερωθεί τελευταία. Κι αυτό το προσωπικό κόστος δε διατίθεται κανείς να το αναλάβει σήμερα. Γι αυτό δε μιλάνε ο μαθητής κι γονιός μέσα στη σχολική κοινότητα (φοβούνται τη στοχοποίηση), γι αυτό καμία μαθητική κινητοποίηση δε διεκδίκησε π.χ. την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών ─ ούτε καν αυτών που βαθμολογούν στις πανελλαδικές εξετάσεις!!! ─ γι αυτό και το Δεκέμβρη του 2008, ενώ οι μαθητικές κινητοποιήσεις γνώρισαν τη μεγαλύτερη έξαρσή τους και τα σχολεία ήταν κλειστά σε όλη την Ελλάδα, τα φροντιστήρια λειτουργούσαν κανονικά (καλή η επανάσταση, αλλά όχι και να μου κοστίσει προσωπικά… στην επιδίωξη των προσωπικών μου στόχων…). Γι αυτό και ο εκπαιδευτικός, ενώ «μεταξύ μας» εξεγείρεται για πολλά και διάφορα, στην πράξη αντιδρά χλιαρά: γιατί (υποψιάζεται ότι) το «άλλο σχολείο», το οποίο οι πάντες θα θέλαμε, απαιτεί (ναι, ναι: και πολλά από την πολιτεία, χρήματα, σχέδιο, αναλυτικά προγράμματα κτλ, αλλά) και τη δική του συμμετοχή, τη δική του ενεργοποίηση, την αλλαγή συνηθειών από μέρους του· γιατί επίσης ξέρει ότι οι συνδικαλιστές εκπρόσωποί του λένε αυτά που λένε, τα ξύλινα τα κομματικά κτλ, επειδή στις συλλογικές διαδικασίες (μια φορά το χρόνο και με κλειστά τα σχολεία!) δεν παρίσταται, έστω για να τους αποδοκιμάσει ή για να ψηφίσει άλλους (ναι! Υπάρχουν!).

Οι πραγματικές επαναστάσεις, επίσης, δε σταματούν στο ξέσπασμα αγανάκτησης και στο γκρέμισμα των εξουσιών ή των συμβόλων της, αλλά διεκδικούν ρόλο στη διαχείριση της εξουσίας, είναι κινήματα που διεκδικούν να διαχειριστούν τον εαυτό τους ή και την κοινωνία ολόκληρη. Τα ξεσπάσματα αμφισβήτησης των τελευταίων χρόνων, αντιθέτως, εκτονώνονται μόνο «χτυπώντας το σύστημα» (κυρίως το πολιτικό) και έπειτα, αποσυρόμενα, δείχνουν ότι περιμένουν από το ίδιο αυτό σύστημα μια καλύτερη συμπεριφορά επειδή δήθεν το τρόμαξαν.

Βολευόμαστε λοιπόν στη μίζερη σχολική πραγματικότητα όλοι, άλλοι με μικρότερο κι άλλοι με μεγαλύτερο κόστος, αλλά πάντως βολευόμαστε. Το ότι δε δρούμε μπορεί να εξηγηθεί και αλλιώς: η δράση απέναντι σε όλο αυτό το τέλμα απαιτεί πολύ προσωπικό κόστος και έχει αβέβαιο αποτέλεσμα. Το ότι όμως δε μιλάμε κιόλας, παρά μόνο «μεταξύ μας»… Το ότι δε στεκόμαστε ο ένας απέναντι στον άλλον να πούμε «θέλω από εσένα αυτό και με ενοχλεί εκείνο, μπορούμε να αλλάξουμε αυτό ή εκείνο»…Αυτό τι άλλο δείχνει παρά ότι βολευόμαστε στο τέλμα και επενδύουμε τελικά στο ατομικό (και πανάκριβο όμως) βόλεμα;

«Δεν προλαβαίνουμε» λέμε συνήθως όλοι: εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές. Αν και παράδοξο, είναι αλήθεια σε ένα βαθμό. Εκεί ακριβώς βρίσκεται η φιλοδοξία του κειμένου αυτού: να αποτελέσει έναυσμα για διάλογο. Άλλωστε το να γράψει κανείς δυο σκέψεις σε ένα ιστολόγιο ούτε επανάσταση συνιστά ούτε κοστίζει…

Παύλος Βελιτζέλος

Φιλόλογος

Λύκειο Κρυονερίου

Πώς θα αναρτήσετε κείμενα στο ιστολόγιο

Λοιπόν, το ιστολόγιο αυτό έγινε για να αποτελέσει χώρο συλλογικής έκφρασης κι όχι μονόδρομης επικοινωνίας. Αυτό σημαίνει ότι όλα τα μέλη της σχολικής κοινότητας (μαθητές και διδάσκοντες) θα πρέπει να έχουν δικαιώματα συγγραφέα σ' αυτό, δηλαδή τη δυνατότητα να αναρτούν κείμενα κι όχι μόνο να καταθέτουν σχόλια κάτω από τα αναρτημένα κείμενα. Για να γίνει αυτό απαιτείται μια διαδικασία:

1. Σύνδεση: κάθε επισκέπτης του ιστολογίου βλέπει αριστερά στη σελίδα και κάτω από τα εικονίδια των Αναγνωστών το λινκ "Σύνδεση". Πατώντας το, ανοίγει ένα παράθυρο που μας ζητά είτε να χρησιμοποιήσουμε ένα λογαριασμό (Google, Yahoo κτλ) είτε να τον δημιουργήσουμε εκείνη τη στιγμή, αν δεν έχουμε ήδη. Με αυτόν, λοιπόν, (και συγκεκριμένα με τη διεύθυνση mail και τον κωδικό που έχουμε δώσει για να τον δημιουργήσουμε) θα συνδεθούμε και θα γίνουμε Αναγνώστες. Προσοχή! Όταν δημιουργούμε τέτοιους λογαριασμούς, αποφεύγουμε να δίνουμε τα προσωπικά μας στοιχεία, προτιμότερο να δίνουμε κωδικοποιημένα στοιχεία μας (nickname, υποκοριστικά κτλ)
   
2. Αίτηση για δικαιώματα συγγραφέα: στέλνουμε ένα mail στη διεύθυνση pavelitz@otenet.gr , με το οποίο δηλώνουμε ποιοι είμαστε και ζητούμε (ευγενικά) από τον καλό admin να μας παραχωρήσει δικαιώματα συγγραφέα.
   
3. Ενεργοποίηση δικαιωμάτων: στο mail που μας στέλνει ως απάντηση ο admin υπάρχουν οδηγίες (απλές, ένα λινκ θα χρειαστεί να πατήσετε) για να ενεργοποιήσουμε τα δικαιώματα συγγραφέα.
   
4. Ανάρτηση: Αυτό ήταν! Τώρα, μπαίνοντας στο ιστολόγιο και αφού επαναλάβουμε, αν αν χρειαστεί, το βήμα 1 (Σύνδεση), πατάμε, πάλι αν χρειαστεί, το λινκ "Σύνδεση" πάνω δεξιά στη σελίδα και βλέπουμε ότι έχει προστεθεί εκεί δίπλα το λινκ "Νέα ανάρτηση", που σημαίνει ότι έχουμε δυνατότητα να αναρτήσουμε κείμενα

Καλώς ήρθαμε, καλώς σας βρίσκουμε

Ναι, ναι, είναι γεγονός: το Λύκειο Κρυονερίου έχει το δικό του blog. Φιλοδοξούμε να αποτελέσει μια πραγματική δικτυακή κοινότητα που θα περιλάβει το σχολείο μας (και όχι μόνο), στην οποία θα επικοινωνούμε, θα ανταλλάσσουμε γνώμες και πληροφορίες, θα προβάλλουμε τη δημιουργικότητά μας, τις ανάγκες και τις σκέψεις μας...
ή αλλιώς, θα εκπαιδευόμαστε.
Καλούμε λοιπόν όλα τα μέλη της σχολικής μας κοινότητας (μαθητές και εκπαιδευτικό προσωπικό) να εγγραφούν το ταχύτερο και να αναρτούν τα κείμενά τους, τις εικόνες τους ή οποιαδήποτε άλλη μορφή πληροφορίας σχετίζεται με το πλαίσιο ενός εκπαιδευτικού ιστολογίου (μην ξεχνάμε και τα ελληνικά μας...), ώστε αυτό να αποκτήσει γρήγορα τη δική του αυτόνομη ζωή.